نمی دونم چرا یهویی دلم هوای یه آهنگی رو کرد که ماه ها پیش اونو به صورت ممتد گوش می دادم. آخه من در شنیدن ممتد یه آهنگ حتی برای ساعت ها و ساعت ها تبحر دارم. یه جوری عادتمه که وقتی تو حس خاصی باشم، باید موسیقی اطرافمم یکنواخت باشه. اسم ترانه ای که یهویی خواستمش " A Toi" با صدای ''Joe Dassin'' هست. همین که شروع شد، ناگهان موجی از خاطرات بر سرم هوار شد. نتونستم جلوی جاری شدن اشکهامو بگیرم و تصویر پشت تصویر بود که به خاطر می یاوردم. الان که فکر می کنم می بینم نمی دونم دلم واسه اونا تنگ شده یا خوشحالم که گذشته اند و دیگه تکرار نمی شن. شایدم با خودم روراست نیستم، وگرنه علت اشکهایی که صورتمو تر کرد، چیه؟
سلام
اسم وبلاگتون به تنهایی برای جذبم کافی بود
جاناتان کتابی که خیلی چیزامو از اون دارم
اینکه موج یه آهنگ آدمو بگیره خیلی برامه من جالبه ولی تفاوتش با شما اینه که هیشه به یاد آوردن آوازه و تصنیف های شجریان منو به آهنگ گوش دادن وادار می کنه نه''Joe Dassin''
که خیلی سعی کردم گوش بدم ولی نتونستم
این پست آخریتون خیلی جالب بود چون فکر می کنم اکثرا این حالتو تجربه کردن ویه جور تداعیه
به هر حال
موفق باشید
سلام
همیشه گفتم، برای من بعضی کتابا پیامبراند. شازده کوچولو و جاناتان مرغ دریایی دو تا از این کتابا هستند. منم خیلی چیزها ازشون دارم و البته از بسیاری از کتابای دیگه که همه مسیر منو روشن کردند.
تقریبا می تونم بگم سنتی گوش نمی دم و البته این ربطی به دوست نداشتنم نداره. مثلا همین آهنگ و ترانه روی بلاگت واقعا زیباست و بر جان آدمی اثر می زاره.
سلام
البته آهنگ متن وبلاگم همایون شجریانه
سلام
اتفاقا دیشب وقتی از اتاقم اومدم بیرون بهم گفتند، عجب همایونی گوش می دادی! منم خیلی جدی گفتم، همایون نبود! استاد شجریان بود! شرمنده، گفتم که از بس گوش نمی دم از این جور اشتباهات فاحش هم می کنم!